همین اول این را بنویسم که امیدوارم آدمهایی که شامل این نوشته می‌شوند، این متن را نخوانند! من معمولاً در هر زمانی یک کار خاصی را انجام می‌دهم که از قضا دوست دارم در آن زمانها تنها باشم و تنها آن کارها را انجام دهم. مثل رانندگی و سفر به یک شهر، پیاده روی، کوهپیمایی، رفتن به یک کلاس خاص و از این جور کارها. در مکالماتم با آدمها، وقتی از برنامه‌ام مطلع می‌شوند معمولاً این حرف بینمان پیش می‌آید. یعنی من که نمی‌گویم آنها می‌گویند: وای چقدر خوب، ایندفعه خواستی بری بگو منم بیام. و درون من این اتفاق می‌افتد که ای خدا! من میخوام تنها انجامش بدم. کاش نمی‌گفتم! البته که این حرف فقط در درونم اتفاق می‌کند ولی در کلامم می‌گویم: باشه ایندفعه خواستم برم بهت خبر میدم که باهم هماهنگ شیم و بریم. و دقیقاً همین کار را می‌کنم. معمولاً تا دو بار...

یکی را می‌شناسم که در تمام رفتار، گفتار، عملکرد و در کل با تمام تک‌تک سلولهایش طوری رفتار می‌کند که پولدار و ثروتمند دیده شود. یکی را می‌شناسم که در همه‌ی شرایطی که بالا گفتم، دوست دارد که خیلی خفن و دور از دسترس و متمایز به نظر برسد. فرد دیگری را می‌شناسم که همیشه دوست دارد خیلی زیبا و لوند باشد. دیگری دوست دارد خیلی خوشتیپ و خوش هیکل باشد. دیگری دوست دارد ناشناس و خفن باشد. و هزاران نقطه‌ی تماییز شخصی دیگر. روزی دوستی به من گفت هیچوقت به نقطه‌ی قوت فرد دامن نزن چون دقیقاً از همان نقطه به تو آسیب می‌زند. (البته این راهنمایی بیشتر برای رابطه‌ی عاطفی و رابطه‌ی دو نفره بود.) آن روز که آن حرف را شنیدم، خیلی متوجه‌ی منظورش نشدم تا اینکه سعی کردم نقطه‌ی قوت آدمها را پیدا کنم و دقیقاً همان را بولد...

وقتی یک برنامه‌ی روزانه مستمر داری، تازه گذر سریع زمان را متوجه می‌شوی! هشتاد روز پیش من دوباره یادگیری زبان را شروع کردم و خوشحالم که با حضور سفر و مریضی و کار و خوشی و ناخوشی، هر روز ادامه‌اش دادم. واقعاً ماه پشت ابر نمی‌مونه دیگه، درسته؟!

این سری که می‌خواستم رژیم کتو را شروع کنم، برایم بسیار سخت بود. احساس می‌کردم باید یک کوه را جابجا کنم اگر می‌خواهم این رژیم غذایی را رعایت کنم. یادم است سری پیش مزایای رژیم کتو را برای خودم نوشتم و همچنین معایب رعایت نکردنش را. و هر بار اگر چیزی یادم می‌آمد به لیستم اضافه کردم و به این صورت مغزم پذیرفت که باید این رژیم را شروع کنم و همان ۴۰ روزی که می‌خواستم رعایتش کردم. ولی این سری حتی دستم به نوشتن مزایای رعایت و معایبِ رعایت نکردنش هم نمی‌رفت چه برسد که انجامش دهم! هر روز شروع رژیم را به تعویق می‌انداختم تا اینکه تصمیم گرفتم فقط برای امروز رعایتش کنم. هر شب قبل خواب یا در شروع صبح می‌گفتم فقط برای امروز رژیمم و خب همین باعث شد که الان دوازده روز است که در...

و الطیبات للطیبین قسمتی از آیه‌ی سوره‌ی نور است که هر بار با خودم تکرارش می‌کنم، آرامشی در وجودم می‌نشیند. نه بخاطر اینکه در این‌ آیه گفته زنان پاک برای مردان پاک و مردان پاک برای زنان پاک یا قبلش گفته زنان ناپاک برای مردان ناپاک و مردان ناپاک برای زنان ناپاک نه، بخاطر معنی آن نیست! آرامشی که یادآوری این دو کلمه در من به وجود می‌آورد، چیزی فراتر از این معنی ساده آن است... این دو کلمه به من می‌گوید که هر کسی آنچه را در زندگی‌اش تجربه می‌کند که درونش مانند آن است. که هیچ اشتباهی در این جهان رخ نمی‌دهد. و هر بار در شرایطی قرار می‌گیرم که نادلخواهم است با همین دو کلمه به خودم یادآور می‌شوم که اگر خوب شوم، شرایط هم خوب می‌شود. آدم بد به من دسترسی ندارد یا اگر هم زمانی در زندگیم باشد،...

نمی‌دانم چرا چند باری که سال پیش فرندز را دیدم نتوانسته بودم با شخصیت فیبی ارتباط بگیرم و حتی در بعضی موقعیتها این شخصیت روی مُخم بود و هر کدام از دوستانِ فرندزبینم او را به عنوان شخصیت محبوبشان معرفی می‌کردند، برایم عجیب بود! از یکی دو ماه پیش که دوباره یادگیری زبان را شروع کردم، فرندز را هم هر از گاهی نگاه می‌کنم و جدا از اینکه خیلی برای یادگیری ناخودآگاه مغزم موثر است، به طرز عجیبی شخصیت فیبی بوفی برایم جذاب شده است. خیلی شیرین و مهربان و روراست و بامزه است و واقعاً به نظرم قشنگ بازی می‌کند. فیبی هم خودش بسیار زیباست هم قلب و روح و درونش. البته نه اینکه سریِ قبل کلاً فیبی را دوست نداشته باشم ولی شخصیت محبوب و اولم نبود. در یکی از قسمت‌ها راس اصرار دارد که برای عروسی...

این چیزهایی که الان می‌نویسم به این معنا نیست که تازه درکشان کردم یا فهمیدمشان ولی به این معناست که هر بار به شکل تازه‌تری لمس و حسشان می‌کنم. امروز که هنوز در خواب و بیداری بودم و چشم باز نکرده بودم که یک حسی درونم گفت که نمی‌توان آدمها را متقاعد کرد که دوستت داشته باشند اگر تو هر چقدر هم خوب و موفق باشی باز هم اگر کسی دوستت نداشته باشد، پشیزی برایش پیشرفت تو و اینکه چقدر تو آدم پرفکتی هستی، مهم نیست. کسی دوستت دارد، چون حسش است چون تو را در قلبش حس می‌کند ربطی به تو و مخصوصاً به موفقیت‌ها و آپشن‌های تو ندارد. تو نمی‌توانی خودت را به کسی ثابت کنی و بعد فکر کنی که می‌توانی با اینکار متقاعدش کنی که دوستت داشته باشد! وقتی ببیند تو خانه داری تو اهل مطالعه‌ای تو هدفمندی تو با عرضه‌ای تو...

بخشی از آیه ۱۵۶ سوره‌ی بقره را حتماً شنیده‌اید. راستش می‌خواستم بنویسمش ولی دیدم هنوز ترس از دست دادن برایم انقدر بزرگ است که اجازه‌ی حتی تایپ کردنش را هم به من نمی‌دهد! هرچند اگر خوب به این کلام نگاه کنی، چیزی برای ترسیدن ندارد که هیچ، بلکه کاملاً آرامت می‌کند. ما از خداییم و به خدا برمی‌گردیم. بشارت بده به صابرین. که خدا به آنها رحمت می‌فرستد. و آنها هدایت یافتگانند. از آیه ۱۵۵ تا ۱۵۷ سوره‌ی بقره، تنها و تنها می‌شود آرامش گرفت. واقعاً فرهنگی که در آن بزرگ می‌شویم خیلی در رفتارها و عملکردمان تاثیر می‌گذارد. ما در فرهنگی بزرگ شدیم که مرگ، بزرگترین درد و از دست دادن، بدترین شکست است. برای همین، ما از خداییم و به خدا برمی‌گردیم، در ذهنمان مساوی شده با درد، رنج، ترس. در حالی که در فرهنگی دیگر، شاید همین مرگ یک جشن و مهمانی باشد. مساوی باشد...

راستش می‌خواستم ماجرایی را تعریف کنم و بعد به این نکته‌ی اخلاقی برسم که ما حرفها را درست نمی‌شنویم یا بهتر است بگویم آنطوری که دوست داریم می‌شنویم ولی آنقدر آن ماجرا و اتفاق تلخ بود که از هر زاویه‌ای خواستم تعریفش کنم، دیدم هیچگونه از زهرش کم نمی‌شود. برای همین، این را از من بپذیرید که ما خیلی وقتها در حال شنیدن ماجرایی در ذهنمان همزمان تصویرسازی هم می‌کنیم و همانطور که راوی جلوی ما با فک و دهان و حنجره و کل زبان بدنش دارد زور می‌زند که ماجرا را کامل برایمان تعریف کند ولی مغز ما تصویری که خودش دوست دارد را با توجه به گفته‌ها میچیند و برای ما تفهیم می‌کند و اگر شانس با ما یار باشد وسط ماجرا یا در پایان می‌گوییم پس که اینطور و تصویر نهایی مغزمان از دهانمان...

از اول دی ماه دوباره شروع کردم به یادگیری زبان انگلیسی. تصمیم گرفتم دوره‌ی نود روزه را دوباره پیش بروم و در سال بعد انشالله راه پیشرفته‌تری را برای یادگیری شروع کنم. این یک ماه اخیر نوسانِ شرایط زیاد بود ولی بدتر از همه مریضی این چند روز اخیر بود که واقعاً حتی زنده ماندن را هم برایم سخت کرده بود چه برسد به اینکه بخواهم زبان بخوانم! چون دوست داشتم تا آخر سال این دوره‌ی نود روزه تمام شود، هر زمانی که در طول این چند روز یکمی جان به بدنم برمی‌گشت فقط و فقط زبانم را می‌خواندم. یعنی اولویت اول زنده ماندن بود و بعد زبان! اگر در کل بخواهم از پیشرفتم در این راه بگویم می‌توانم به این اشاره کنم که دیگر انگلیسی برایم یک سری کلمات درهم و پیچیده نیست. حالا همه‌ی کلمات را می‌شنوم. حتی...

یکی از بزرگترین ترس‌ها و فوبیاهای من در این دنیا فوبیا از حیوانات بود. (هست.) البته نمی‌دانم باید بگویم فوبیا از حیوانات یا فوبیا از سگ و گربه و پرنده و مرغ و خروس! البته شاید چون همین چند حیوان بیشتر در ایران موجود است. شاید اگر در استرالیا زندگی می‌کردم ترسم از حیوانات بیشتری بود! (یا شاید هم عادت می‌کردم و اصلاً نمی‌ترسیدم. نمی‌دانم، فعلاً که در ایران به دنیا آمدم!) ولی خب بچه که بودم، من هم جوجه داشتم هم لاک‌پشت و هم خرگوش. حتی قورباغه و خرچنگ و سنجاقک و جیرجیرک هم شکار می‌کردم! حالا به هر حال!‌ از بحث دور نشویم. این فوبیای از حیوانات به حدی بود که اگر سگ یا گربه‌ای جایی بودند و من مجبور بودم که از آن مکان رد شوم، مطمئناً مسیرم را بارها و بارها دور می‌کردم که هیچگونه برخوردی...