ارسال شده توسط رخشا غلامی

دوستم لاپاراسکوپی انجام داده و کیست‌های بزرگ و کوچک تخمدانش را برایش درآورده‌اند. وقتی دیدمش، گفتم خدا کنه دیگه دردای پریودتم کم بشه بعد این موضوع. گفت درد رو که همه دارن. گفتم نه، من اصلاً ندارم! تعجب کرد... بارها شده که وقتی به کسی گفتم درد پریودی ندارم، تعجب کرده‌ و گفته‌ خوش به حالت... یادم است از اول خدا با من بوده و واقعاً دردم همیشه کم بوده و از یک جایی به بعد که یادم نمی‌آید دقیقاً از چه زمانی ولی دردی را تجربه نمی‌کردم، در حد یک سستی کوتاه مدت بوده و کم‌کم آن حالت سستی هم از زندگیم خیلی وقت است رفته. حتی یادم نمی‌آید آخرین بارش کی بوده! بعضی چیزها در زندگیمان بای دیفالت می‌شود انگار. سستی و درد در زمان پریود هم انگار همین دیفالت و پیش‌فرض زندگی خانم‌هاست. ولی حالا اینکه درد ندارم، دلیل بر این نیست...

اگر متنی که به عنوان معرفی خودم در سایت گذاشته ام را خوانده باشید، می‌بینید که همان اولِ بسم الله گفته‌ام که بانو اوشین از بچگی الگوی من بودند. راستش یکی از خاطراتی که از کودکی‌هایم برایم تعریف می‌کردند این بود که هر شب پیش تک‌تک اعضای خانواده‌ام می‌رفتم و می‌پرسیدم: امشب اوشین داره؟ این، یکی از نوستالژیترین جملاتی بود که از خاطرات کودکی‌ام برایم تعریف کرده‌اند. حالا چرا یک دفعه اوشین را علم کردم؟! راستش این بار که به خانواده سر زدم، متوجه شدم که اوشین را نمی‌دانم کدام کانال پخش می‌کند و مادر سر ظهر، اوشین می‌بیند. یک بار گذرا نشستم که چند دقیقه‌ای از سریال محبوب کودکی‌ام را ببینم که چه چیزی من را جذب اوشین کرده بود. در همان صحنه‌ای که من دیدم، دختر اوشین از پناهگاهی که فرستاده بودنش، فرار کرده و برگشته بود ولی همسر اوشین...

امروز وقتی داشتم در هوای عالی نیمه‌ی آبان ماه پیاده‌روی می‌کردم و با خودم خلوت کرده بودم، یک لحظه چشم باز کردم و دیدم اینجا دقیقاً همان‌جایی‌ست که مدتها مشتاق رسیدنش بودم. یک‌ آرامش و یک راحتی ِدل. یک جریانِ ساده از زندگی. یک حال خوب و خیال راحت و آزادی. خیلی وقت بود که این حسِ خوبِ خوشبختی را گم کرده بودم. و در آن لحظه‌ی نیمه‌ی پاییز، من خوشبخت بودم. و این شروع خوشبختی‌ست... الهی شکر 🤍  

مدت‌ها بود که منتظر رسیدن امروز و این لحظه بودم. لحظه‌ای که یک فصل مهم کاری‌ام تمام شود و فرصت قدم گذاشتن در راه جدیدی که هر روز شور و شوقش را داشتم، ایجاد شود. امروز، آن روز است. ششم آبان ماه ۱۴۰۳ این پایان شکل گرفت و یک شکل رهایی را آن روز تجربه کردم. و امروز فرصتی شد برای استارتِ راه جدید. ولی راستش را بگویم تا این لحظه‌ی روز که صدای اذان مغرب می‌آید، کاملاً‌ در خماری به سر می‌برم! به نظرم قرص کافئین اعتیاد‌آور است. دیروز که از مسافرت برمی‌گشتم و بخاطر دلایلی باید تا شب، در هوشیاری کامل به سر می‌بردم، هر زمان که احساس خستگی و خواب سراغم می‌آمد، یک قرص می‌خوردم و امروز تا الان یا خوابم یا احساس خوابآلودگی دارم! امروز کاری که مدتها بود منتظر شروعش بودم را شروع کردم ولی خبری...

از وقتی بیدار شدم، بیشتر تایمم را پای سیستم نشسته‌ام و در حال تدوین یک جلسه‌ی طولانی چند پارتی هستم. امروز پروژه‌اش را شکل دادم، پارت‌ها را مشخص کردم. فیلم‌ها را سینک کردم و بیشتر زمانم را برای محو کردن چهره‌ گذاشته‌ام. و هنوز هم این پروسه ادامه دارد. ولی چیزی که من را مجاب کرد که این پست را بنویسم، این بود که با وجود دردِ انگشتِ اشاره‌ام از کار زیاد و حرکتش روی تاچ پد لپتاپ، هنوز از کارکرد امروزم راضی نیستم و از نظرم خیلی کم کار کرده‌ام و باید این روند را ادامه دهم! دیروز دوست عزیزی زنگ زد و خبر از قبولی فرزندش در یکی از بهترین رشته‌های تحصیلی در یکی از بهترین دانشگاه‌های ایران را داد. وقتی با ذوق و شوق از حال فرزندش پرسیدم، گفت داره گریه میکنه... (فکر نکنید از خوشحالی بلکه...

چند شب پیش وقتی نشسته بودم کف زمین و داشتم با گوشت‌کوب، گردوها را روی سرامیک خانه می‌شکستم و همان لحظه هم می‌خوردمشان، احساس کردم که انگار تمام سیم‌های ذهنم قطع شده! جدی می‌گویم! لحظه‌ای احساس کردم یک غار نشینم که خوراکی را پیدا کرده و با سنگ بر سر آن می‌کوبد و بی‌خیال از هر اتفاقی که بعد از آن لحظه ممکن است برایش بیافتد، تنها به طعم و بافت خوراکی ناشناخته‌اش فکر می‌کند! لحظه‌ی نابی بود ولی نمی‌خواهم بیشتر توضیحش دهم... ای همیشگی ترین عشق، در حضورِ حضرتِ تو ای که می‌سوزم سراپا، تا ابد در حسرتِ تو